Τιμούρ, άσε να σε θυμούνται ως παίκτη…

Δεν είναι η ήττα. Έχει ξαναχάσει στο παρελθόν -και μάλιστα με περισσότερα γκολ- στο «Καραϊσκάκη». Αυτό που πείραξε, αυτό που πόνεσε περισσότερο τους φίλους της ΑΕΚ το βράδυ της Κυριακής ήταν η εικόνα της.

Κι αυτή η εικόνα, όσο κι αν μοιάζει εύκολο μετά από ένα τέτοιο αποτέλεσμα να κατηγορηθεί ο προπονητής, έχει από κάθε άποψη την υπογραφή του Τιμούρ Κετσπάγια.

Γράφει ο Γιώργος Μαραθιανός

Προϊόν των επιλογών του Γεωργιανού πριν και κατά τη διάρκεια του ματς -αλλά και γενικότερα του τρόπου δουλειάς του μέχρι τώρα- η εμφάνιση της «Ένωσης» βάζει εύκολα υποψηφιότητα για μια από τις χειρότερες όλων των εποχών σε ντέρμπι. Όχι μόνο επειδή απέτυχε έστω και πέντε λεπτά να δικαιολογήσει αυτόν τον χαρακτηρισμό στο παιχνίδι. Αλλά επειδή έχασε με κατεβασμένα τα χέρια.

Και ο ΑΕΚτζής ανέχεται η ομάδα του να χάνει. Να μην πηγαίνει καλά. Να μην πηγαίνει για πρωτάθλημα. Ακόμα και να λέει ότι πηγαίνει για πρωτάθλημα αλλά να μην μπορεί να το δικαιολογήσει. Όχι όμως να μην παλεύει. Να παραδίνεται. Και να γίνεται παιχνιδάκι στα χέρια του αντιπάλου -όχι κατά κύριο λόγο επειδή είναι ανώτερός της- αλλά επειδή τον φοβήθηκε.

Γιατί προφανώς και η «Ένωση» έχει ελλείψεις στο ρόστερ. Προφανώς και οι ευθύνες για τη διαμόρφωσή του βαραίνουν τη διοίκηση και αυτούς που αποφασίζουν για τα αγωνιστικά θέματα. Συγγνώμη όμως, αλλά για να σταθείς απλά αξιοπρεπώς και να μη συντριβείς από τον χειρότερο Ολυμπιακό των τελευταίων χρόνων, το υπάρχον υλικό της ΑΕΚ αρκεί. Εκτός κι αν πιστεύει κανείς πως η ΑΕΛ κι ο ΑΠΟΕΛ (που νίκησαν κιόλας τους Πειραιώτες) είχαν τίποτα… galacticos στις ενδεκάδες τους.

Σε τέτοιες περιπτώσεις λοιπόν -ακόμα κι αν είσαι συγγενής πρώτου βαθμού του προπονητή- δεν γίνεται να διαφωνήσεις ότι εκείνος έχει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης: Που παρουσίασε μια ομάδα ψυχολογικά απροετοίμαστη. Που χρησιμοποίησε λάθος παίκτες σε λάθος θέσεις. Που έκανε αποτυχημένες αλλαγές. Που έδωσε το δικαίωμα σε έναν αντίπαλο ψυχολογικά πιεσμένο να τον βάλει από το πρώτο λεπτό στα δίχτυα. Που ανάγκασε ποδοσφαιριστές του να… εκπέμψουν SOS στον πάγκο. Είναι τόσα πολλά τα «που…», ώστε πραγματικά απορείς πόσο χειρότερα θα ήταν τα πράγματα αν ο Κετσπάγια έκανε με κλήρωση τις επιλογές του!

Ξεκίνησε, λέει, τον Λαμπρόπουλο αμυντικό χαφ -κι όχι τον Σιμόες με τον οποίο η ΑΕΚ νίκησε δυο φορές πέρυσι τον Ολυμπιακό κι η αλλαγή του έγινε αιτία για τον περσινό διασυρμό στο Φάληρο- επειδή ο Πορτογάλος «έχει ένα πρόβλημα στο πόδι». Και τότε γιατί ήταν στον πάγκο; Ήταν αρκετά έτοιμος για αποστολή, αλλά όχι αρκετά έτοιμος για ματς; Κι αν μπορούσε να παίξει για λίγο, γιατί ο Λαμπρόπουλος έβγαλε όλο το 90λεπτο;

Επειδή «παίζει αρκετό καιρό τη θέση», όπως δήλωσε ο προπονητής μετά το ματς; Η «επιτυχία» με την οποία παίζει τη θέση τον αρκετό καιρό των δυο μηνών (με ελαφρυντικό φυσικά για το παιδί ότι είναι στόπερ) δεν παίζει κάποιο ρόλο; Ε, μετά τη συμμετοχή του στα δυο από τα τρία γκολ, ίσως κλονιστεί η πίστη ότι θα ξαναπετύχει το πείραμα «Δέλλας αμυντικό χαφ» στην Ανόρθωση του Champions League. Πού ούτως ή άλλως είναι αβάσιμο ως παρομοίωση, αφού ο Δέλλας διέθετε και την τεχνική κατάρτιση για να καλύψει την έλλειψη άλλων προσόντων που απαιτούσε η θέση.

Μαζί με τον Λαμπρόπουλο, βασικός και αναντικατάστατος και ο Χριστοδουλόπουλος. Ένας παίκτης -που κατά δική του δήλωση την περασμένη εβδομάδα- δεν είναι ακόμα έτοιμος. Και, εκτός των άλλων, γνωστός για τη μικρή βοήθεια που προσφέρει στα μπακ. Ναι, αυτή την πολύτιμη βοήθεια σε ντέρμπι εκτός έδρας που τόσο πολύ ευχήθηκαν να είχαν οι Ντίντακ και Γκάλο όταν ο Λάζαρος μετατίθετο στις πλευρές τους.

Την ίδια ώρα, σε μια ενδεκάδα ούτως ή άλλως ελλειμματική σε προσωπικότητα με τις απουσίες των Αλμέιδα-Βάργκας, ο Αραβίδης (που μπορείς να αμφισβητήσεις τα ποδοσφαιρικά του προσόντα, αλλά όχι και τα ψυχικά του αποθέματα) δεν χρησιμεύει ούτε ως αλλαγή. Δεν λαμβάνεται υπόψη ούτε ότι έχει ξανασκοράρει σε αυτό το γήπεδο. Ούτε πως με εκείνον στο αριστερό άκρο (και 2-3 δόντια του στο χορτάρι) η ΑΕΚ νίκησε πέρυσι στον τελικό.

Προτιμάται ο Πέκχαρτ, που ακόμα προσπαθεί να κοντρολάρει από το παιχνίδι με τον Ηρακλή κι ακόμα κουδούνιζε το κεφάλι του από το κράξιμο που έφαγε στο ημίχρονο. Και σε όλα αυτά δεν λογαριάζονται οι (εμφανείς και πριν από το ντέρμπι) παθογένειες στο τακτικό κομμάτι. Στην εκμετάλλευση των στημένων φάσεων. Στην παντελή απουσία πρέσινγκ.

Σαν να πέφτουν πολλά μαζεμένα λοιπόν για να είναι αναστρέψιμη η κατάσταση. Ακόμα κι αν είναι αυστηρό να κριθεί ένας προπονητής την τέταρτη αγωνιστική, μοιάζει δύσκολο να υπάρξει πρόοδος που θα αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη του κόσμου. Κι είναι κρίμα σε μερικά χρόνια από τώρα στο μυαλό των φίλων της ΑΕΚ να έχουν μείνει περισσότερο οι αλχημείες και οι… selfie του Κετσπάγια στο «Καραϊσκάκη», παρά τα γκολ και οι άπιαστες κούρσες του στο ίδιο γήπεδο κάποτε.